İLİŞKİLERİMLE BAĞLANDIĞIM DÜNYADA KENDİMLE BAĞIM

f: Murat ŞEN

Öyle engeller var ki aramızda ayrılamıyoruz! Bu engelleri aşıp kendi yaşamlarımız için önemli adımlar atmayarak aşkın sevgiye dönüştüğünü söyleyerek kandırıyoruz hem kendimizi hem birbirimizi. Birbirimizin hayatına müdahale ederken birbirimiz için yaptığımız fedakarlıkları öne sürüyoruz. Yeni bir başlangıca olan umudumuz ve inancımız nerede? Yeni bir başlangıçta bizi korkutan ne? İki insan arasında kurulan bağın başka düzeylerde ve başka yoğunluklarda yaşanabileceği düşüncesi neden bu kadar gözümüzü korkutuyor? İki insandan söz ediyoruz. Olanakları,seçimleri,iradesi olan iki insanın arasındaki bağ ister aşk olsun ister arkadaşlık olsun bir süre sonra bağımlılığa dönüşüyorsa ve bağımlılıklar sonucunda insanlar yaşamlarına ve geleceklerine müdahale edemiyorlarsa bu noktada durmak ve düşünmek gerekir.

Korkularla ya da alışkanlıklarla süren bir ilişkide kendi olmak ve kendini gerçekleştirmek ne kadar mümkün olabilir? Böyle bir ilişkide birbirini duymak ve anlamak ne kadar mümkün olabilir? Bağımlı olmak bir başka deyişle onsuz yapamayacağını düşünmek insanın derinliğini,geleceğini ve bilincini ve elbette dünyayla, başkalarıyla ilişkisini olumsuz anlamda değiştirir. Bağımlı olmak yaşamı o kişiye ya da o nesneye göre sürekli olarak düzenlemek anlamına gelir ki bu durum bir süre sonra bütün dengeleri altüst eder. Kişinin öncelikleri o nesneye ya da o kişiye göre belirleniyorsa öyle engeller oluşur ki kişiyle kendisi arasında!

Duyamayabiliriz. Göremeyebiliriz. Yürüyemeyebiliriz. Bütün bunlar her an her birimizin başına gelebilir. Bu engellerle birlikte yaşamayı öğrenebilir ve bu engelleri aşıp kendimiz olma yolculuğunda ve kendimizi gerçekleştirme sürecinde engelimizden yararlanabiliriz. Kendi kendimizi bağımlılıklarla engelliyorsak ya da birbirimizi bağımlılıklarla engelliyorsak o zaman da öncelikle bu durumun farkına varmalıyız. Nasıl ki hastalığını anlayamayan bir insan doktora gtme gereği duymuyorsa bizler de bağımlılıkların bizi nasıl engellediğinin farkında değilsek müdahale etme gereği duymayız.

Kıskançlık cinayetleri, intiharlar ya da buna benzer olaylar aslında bağımlılığın bize kendi yüzünü göstermeden bir başka deyişle sinsice içimize yerleşmesi ve onu farketmememiz sonucunda gerçekleşmiyor mu? O halde bağımlı olmaya başladığımızı farkeder etmez bu durum için yardım almamız gerekiyor. Bazen biz de farkedemeyebiliriz fakat yakınımızdaki insanlar bu bağımlılığı farkederlerse onların desteklerini arkamızda hissederek gecikmeden müdahale etmeliyiz.

Bu düşüncelerimi ve duygularımı psikoloji alanına ilgi duyan ve bağımlılık konusunda özellikle de ilişkilerde bağımlılık konusunda bazen tükenme noktasına gelmiş bir insan olarak yazıyorum. Murat Şen'in fotoğrafının bana yazdırdıkları dışında içimde yarattığı değişim o kadar önemli ki...Bağımlılığın engellediği bir insandım ama şu anda bağımsızlık mücadelemi veriyorum. Geleceğin derinliklerinden , bilincimin derinliklerinden korkmayarak ve olanak,seçim, irade sözcüklerinin altını çizerek!

İlişkilerle bu dünyada yaşıyor ve bu dünyayı anlıyor hatta seviyoruz:

Postacıya bir gün kendi şiirimi okudum
Bir daha okur musunuz dediğinde afalladım
Afallamak iyidir
Sohbete daldık
Uzun zaman olmuştu
Çok şiir aldı giderken
Çok şarkı bıraktı bana

Yasemin Şenyurt
yaseminsenyurt@gmail.com

(Bu yazı 25 Haziran 2010 tarihli Cumhuriyet Gazetesi Ankara ekinde yayınlanmıştır.)